Југоносталгичари, ова за вас важи

Роден бев и фрлен како отпадок во една држава која на мене имаше ефект како земјата на чудата над Алиса. Мојата учитељица ме вадеше за бекенбарда увек пред табла да ми опне некоја васпитна оти не сум стоел мирно и сум се клештел како зелен на сирените за Тито. Да. Тито беше мртов а нас живите мораше да ни паѓаат колениците од стоње на сирените у негова чест. Никад не ги сконтав ниту сирените, ниту оние солзи крокодилски на мојата учитељица. Тито го болеше кур у четвртаста рамка закачен над зелената табла. Се изнаеба за сите пари у своите 9 децении а не прцаше и покоен. Му стоевме мирно додека душата атеистичка му гореше у пеколот.
ШО СИ ПО НАЦИОНАЛНОСТ? ЈУГОСЛОВЕН ЈАЛИ МАКЕДОНЕЦ? Ќе ме питаше учитељица која задоволно климаше со глаата на сите шо ќе се кажеа као Југословени. Тоа беше плус за неа кај господинот директор. Шо повеќе Југословени у клас тоа поцврста фотеља за намќорот и повеќе ударци по газот на мојата прва водиља. Ту мори учетелке да знаев дека од тоа ти зависи сексот имаше да се кажам десет пати дека сум Југословен не еднаш. Ама копито неотесано. Фалц семка. Не научив и не научив.Растен у комуњарска средина создадов во себе антитела кон тој систем. Изрод.
Е сеа у ова наше време гледам една генерација родена у времето коа Кљусе и Киро го лупаа шампањацот по повод нашата независност. А да го ебам. Боље ич да не го лупаа и да не дадеа да истече по бината фира. За курово здравје и шампањац и ден на независност коа денес имаме повеќе Југословени од времето коа јадев стапои и ќотеци за мојата недисциплина.
Денес живеејќи и во третата деценија независна држава ние сме само едни талкачи у земјата на чудата. Алиса се чудеше на убајните ја се чудам на небулозите. Денес се навива за Партизан, за Црвена Ѕвезда, се слушаат српски песни по кафаните а македонската патриотска е за лудаци. Имаме поголем сенс за туѓото него ли за своето. А што ни е свое не ни научивме. Некогаш нашите претци го јадеа стапот и камшикот на припитомување, денес нашите скротувачи ни се идоли. Ако нападнеш некој србоман одма добиваш етикета дека си бугараш јали бугарофил, ако нападнеш бугарофили ќе те напраат србоман. Ако нападнеш Македонец нема да те напраат ништо. Нема ни муабет да се праи за тоа. Тоа е нормално. Како шо е нормално да бидеме поголеми Срби од Србите, поголеми паши од пашите. Поголеми Југословени и од оние кои од само ним познати причини не стигнаа на тоа фамозно заседание на АВНОЈ. Сите освен нашите. У Букурешт друзи ја решаваа нашата судбина 1913, во 1943 пак други. За првото плукаме по душманите а за ова второво снегот ни бил длабок. Снегот длабок а мозокот плиток. Немале ланци на тркалите, затоа закасниле. Ама затоа пак во нивно име нивните Фнуци дигнаа биста на Тито у сред Скопје и 29 Ноември го прогласија за роденден на Македонија. Ја мајката. Не е тоа ниту 2 Август 1903, ниту 2 Август 1945. Секако ни 8 Септеври 1991. Само Јајце и ништо друго. Супер. Југоносталгичарите конечно влегоа на иста линија со Бугарите, Грците, Србите и сите наши негатори а тоа е дека сме Титова творба. Секако ако овој муабет доаѓа од Исток е тирански и татарски а ако дојде од Север, секако братски и тој треба да се поздрави. Македонски муабети не сакаме да тераме оти на нив не се осеќаме големи. Поголеми сме да пееме песни четнички по туѓи стадиони отколку да пееме за своето и да гинеме за своето. Јеби га. Јас пак јадам гомна а кај да е ќе го јадам и ќотекот. Ќе ме здене некоја палица у влез коа се гаси тоа светлото. Безбол палка потпишана со некој тип од Кучково. Јеби га. Нека ме боли глаата и онака кур ме заболе веќе за се. Видов дека и во третата декада од наша самостојност ние сме повеќе нивни него ли наши.

Веќе се помалку и верувам на онаа сервирана историја дека некој нас нешто овде ни правел и дека некој нас не онадел. Сами се си прајме, сами си се онадиме. Од своето колку сме проплакале од никого. Рацин бил глув па го отепале на стража, оние струмички студенти јадеа метак и беа стрелани како бугараши и шпиони. Мртвиот нели не може да се брани и си отидоа во гробот со таква етикета. Среќа Ченто остана жив и успеа да го симне тој жиг од своето чело. Умре како Македонец. Е тоа е нашата борба. Да умреме ко Македонци и да не не изеде жигот на гомнојадците. Јали сме Бугарофили, јали Србомани. Тука е борбата. За Македонија борба нема. Има у кафана само ама после 4-5 ракии.
Карванот нека врви, овие букви кој сака нека ги чита. Сакате плукајте сакајте презирајте и онака ме заболе. Знам дека на овие теми најмногу се дига прав. Сега очекувам да добијам лекции за тоа каков живот сме имале односно сме немале тогаш. Како сум неблагодарник на системот кој ни дал држава и народ. Ни дале курац мој. Горди Југословени ,Македончиња мали. Тоа е таа творба која заврши со Сребреница и која го сруши стариот мост во Мостар. Тоа е онаа творба која заврши со гранати во Дубровник и Вуковар, која однесе 250 000 животи и стотици илјади раселени и фамилии разделени. Последиците ќе ги трпиме многу подолго отколку што постоела и таа држава. Премногу голем цех за една бајка во која едни прцаа млади пилиќи и тегнеа јагнетина а други рмбаа по работни акции и јадеа помија. Бљак….